uiltjuh.reismee.nl

Mijn eerste indruk

JEMIG ok, eindelijk wat op papier gezet om te delen. Wat een (leuke!) rollercoaster, maar ik ben zo druk geweest (fysiek en mentaal) dat ik de motivatie niet meer had om iets op deze blog te plaatsen.
Er is zoveel te vertellen dat ik niet eens goed weet waar te beginnen. In een poging om het overzichtelijk te houden probeer ik eerst een algemeen beeld te schetsen.
Dus, hier lees je iets over mijn eerste indruk van Griekenland, het eten, de mensen en mijn school.

Na een prima vlucht ben ik opgepikt door mijn huisbaas, Dimitrios (een praatgrage vent in een harem broek). Het is een halfuur rijden naar het appartement en onderweg kijk ik mijn ogen uit. Ik ben voor het eerst in Griekenland en alles is anders. Langs de snelweg ligt ontzettend veel afval en ik zie een aantal zwerfhonden. Dimitrios verteld dat er veel zwerfhonden en katten in de stad zijn, maar veruit het merendeel is vriendelijk of schuw.

Wanneer we de stad inrijden lijkt de behuizing uit enkel appartementen te bestaan, met winkels op de begaande grond. De gebouwen zijn licht, zo’n beetje alle pastel kleuren komen voorbij. Overal zie je balkonnetjes met plantenbakken en wasgoed. Op de daken staan zonnepanelen en metalen tonnen die in de zomer voor gratis warm water zorgen.

De stoeptegels en het asfalt zijn glad gesleten en gebarsten, bij elk stoplicht wordt er getoeterd en oranje betekend gas geven. Scooters en motoren zoeven tussen de auto’s door, zelfs de politie doet mee met wie het hardst kan optrekken (politiemotoren zijn allemaal tweepersoons versies trouwens).

Mijn appartement staat direct naast de grote doorgaande weg van de stad, maar mijn kamer is op de vijfde verdieping en ik heb geen last van lawaai. Ik heb een enorm balkon en een gaaf uitzicht op de heuvels in het oosten. Met mijn jas open leun ik op de railing om naar het chaotische verkeer te kijken.

Het eten
Wanneer ik Dimitrios vertel dat we in Nederland rond 18:00uur dineren schiet hij in de lach. In Griekenland ga je pas rond 21:00uur dineren, en dat is dan nog aan de vroege kant. Ga je naar een restaurant voor 21:00uur dan ben je de enige.
Over het algemeen is uit eten gaan je goedkoopste (en vooral lekkerste) optie, de boodschappen zijn wel iets goedkoper, maar wil je Lays chips of B&J ijs dan betaal je meer als in Nederland.
Vreemd genoeg is er in deze toeristische stad geen KFC of McDonalds (meer) en er is welgeteld maar één Starbucks. Er zijn simpelweg teveel Griekse varianten die het beter doen bij de plaatselijke bevolking.

Het merendeel van de winkels is open van 9:00 tot 21:00, maar sommige (vooral eenmanszaakjes) gaan tussen 14:00 en 17:00 een paar uur dicht. Thessaloniki is een grote stad, dus er zijn overal kleine winkeltjes met eten en drinken die 24/7 open zijn.

De mensen
Zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Naar mijn idee zijn de Grieken trots op hun cultuur, maar op een positieve manier. Zo vinden ze het bijvoorbeeld geweldig als je hun taal probeert te spreken. Ik zei dankjewel in het Grieks in de supermarkt en meteen kreeg ik van de grijnzende kassajuffrouw een spoedcursus in hoe ik om één plastic tasje vraag haha. En dit soort scenario’s gebeuren vaker!

Afgelopen week was ik met een aantal Erasmus studenten uit eten en het Griekse stel aan de tafel naast ons vroeg of ze mochten aanschuiven. Ze hadden ons Engels horen spreken en ze wilde graag weten waar we vandaan kwamen en wat we studeerde enzo. Ontzettend spontaan en gezellig, zoiets zou in Nederland heel anders overkomen.

De school
Mijn woning is 10 minuten lopen van de campus, maar de Aristotle University bestaat uit verschillende gebouwen voor verschillende departementen dus, ehm, naar het Engineering gebouw is 10 minuten, maar naar het gebouw voor Philosophy ben je 20 minuten verder.

Mijn departement, Journalistiek, heeft het gebouw niet op de campus maar midden in het centrum. Oftewel zo’n 40 minuten lopen van mijn huis. Ik krijg dus wel de nodige beweging (en dat is maar goed ook met al dat lekkere eten!).

De schoolgebouwen zijn niet te vergelijken met wat ik gewend ben. De ramen zijn enkelglas. De vloer is vaak marmer en de traptreden hebben een U vorm door jarenlange slijtage. Er is veel graffiti, niet alleen aan de buitenkant maar ook IN de lokalen zelf.
De lokalen staan vol stoelen waar een klein tafeltje aan vastzit, of hebben rijen houten banken. De toiletten hebben meestal geen slot en geen wc papier, sommige hebben niet eens een wc bril. Het doet allemaal een beetje armoedig en verwaarloosd aan.

De lessen en leraren zijn wel te vergelijken. Er wordt gebruik gemaakt van whiteboards en powerpoints, de ene leraar mag je bij naam noemen en de ander wil graag dat je meneer zegt. Bij sommige lessen is aanwezigheid verplicht, bij andere niet. Er is geen kledingvoorschrift, je mag gewoon op teenslippers en een hemd naar school komen in de zomer (gelukkig maar).

Ok dit was al een aardige lap tekst volgens mij, ik laat het hier even bij.

In de volgende aflevering van ‘Waar Is Anouk’ vertel ik meer over de inhoud van de lessen, mijn klasgenoten, de ESN, de uitstapjes en de twee Vlaamse reuzen op het dak.

Chairetísmata!

Reacties

Reacties

Kasper

Wooohooo een schrijfwerkje :D
Leuk geschreven, mooi om je observaties zo op een rijtje te zien.
Je doet het goed, ik ben trots op je.
<3

Truus v Hooft-Kuiper

Even een reactie op reis mee met Aniek het was leuk te lezen. Ben benieuwd naar jouw volgende verhaal. Ik heb stiekem mee zitten genieten. Lieve groetjes van mij. En Opa. Ik zal hem dit zo ook even laten lezen doei iiiiiii

Jitty

Het is weer volop genieten. Jij schrijft zo echt. Het is alsof ik naast je mee loop.

Linda

Wat leuk Anouk! Geweldig om je ervaringen met ons zo via "papier" te delen, ik herken een aantal dingen, ben een paar keer in Griekenland op vakantie geweest. Ik kijk nu alweer uit naar je volgende blog. Lees 't in 1 adem uit. Groetjes van ons!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!