uiltjuh.reismee.nl

Het welkom en het Carnaval van Kozani

Yassou en bedankt voor de super leuke reacties! Eh welkom bij mijn tweede blog poging. Ik loop ondertussen aardig achter met mijn verhaal, maar wil het graag enigszins chronologisch houden. We gaan terug naar begin februari en ik probeer een andere manier van vertellen. Laat maar weten wat jullie ervan vinden.

Ik ben een week te vroeg in Griekenland aangekomen, zodat ik tijd heb om mijn papieren te regelen. Dat is maar goed ook want het secretariaat is niet echt behulpzaam. Ik zal je de bureaucratische details besparen maar na een week heb ik dan eindelijk de papierwinkel geregeld en kan ik officieel studeren aan de AUTH.
Ondertussen heb ik kennis gemaakt met mijn flatgenoten. Inma uit Spanje, die hier nu anderhalf jaar zit en haar PHD probeert te halen (iets met vloeistoffen). Ik zie haar niet zoveel, ze maakt lange dagen in het laboratorium en werkt thuis nog door. Ze klaagt veel over haar werk en collega’s, maar is verder erg vriendelijk. Mijn andere flatgenoot is een jongen uit Italië, Elia, die (oude) talen bestudeerd waaronder Grieks. Super handig zou je denken maar het moderne Grieks is zo anders dat hij moeite heeft met het volgen van zijn lessen.

Ik heb mijn eerste kennismaking met de klas en ‘mentor’ op maandag 12 februari. Het is een gemixte groep van Scandinaviërs, Duitsers, Spanjaarden en Fransen. We hebben ook mensen van buiten Europa, zoals een tweetal uit Hongkong, een meisje uit Belarus, een jongen uit Japan en een meisje uit Tasmanië. Het welkom was ontzettend kort. Voor Noëlla uit Spanje is dit haar tweede semester in Griekenland en ze neemt ons mee naar haar favoriete koffieshop. Een geel geleurd gebouw op de hoek van een straatje met sinasappelbomen. (Drugs zijn trouwens verboden in Griekenland dus met koffieshop bedoel ik een plek waar je koffie kunt halen. Soms kan je er ook een broodje krijgen en staan er een paar tafeltjes. Er zijn ontiegelijk veel van dit soort koffieshops in Thessaloniki).

In Nederland ben ik gewend alles en overal met mijn pinpas te betalen. Dit is wat lastiger in Griekenland. In de koffieshop had ik te laat door dat ik niet met de pin kon betalen en ik had geen kleingeld bij me. Toch kreeg ik zonder aarzeling mijn cappuccino, de eigenaar zei dat ik maar moest betalen de volgende keer dat ik langskwam. Vervolgens zijn we met de groep naar de zee gelopen en hebben daar in de zon gezeten, in gezelschap van een zwerfhond, die na wat bedelen besloot het op te geven en een dutje te doen in het midden van onze kring.

Het leuke van Erasmus studenten is dat iedereen alleen is en graag contact wil maken. Om dit nog makkelijker te maken is het Erasmus Student Network (ESN) opgericht, door en voor internationale studenten. De organisatie in Thessaloniki is erg actief, ze verzorgen activiteiten binnen en buiten de stad. Zo zijn we zondag 18 februari met drie tourbussen afgereisd naar Kozani om daar Carnaval te vieren op zijn Grieks.

Het is koud, ik loop in men winterjas met handschoenen aan in de drukke parade. Als Erasmus groep lopen we tussen de versierde wagens en verklede mensen op toetertjes te blazen. Ik krijg een aantal rolletjes confetti in men handen gedrukt en doe samen met mijn klasgenoten wie ze het verst in het publiek kan gooien. Na de parade verzamelen we ons op het dorpsplein. Een grote groep mensen heeft zich om een vuurkorf verzameld en er wordt iets over een microfoon gezegd. Wij verstaan er natuurlijk geen klap van en gaan wat te eten halen. Mijn klasgenoten willen naar de cafés en disco’s maar de muziek staat pijnlijk hard en overal wordt gerookt dus ik verlaat de groep en ga terug naar het plein.

Ondertussen is het donker geworden, maar het plein is verlicht en er speelt een drumband, dus ik blijf staan kijken. De spelers in rood en wit zijn fanatiek en in de koude lucht kun je de hitte zien opstijgen. Wanneer hun optreden stopt klinkt er luid gejubel en applaus van de omstanders en een aantal mensen wil met de spelers op de foto. Ik raak aan de praat met Sofina uit Finland en Munazar uit India terwijl we toekijken hoe een stel kinderen alle confettislierten bij elkaar aan het sprokkelen is, om er vervolgens midden in te springen. We zien ook dat de Erasmus groep zich aan het verzamelen is want we vetrekken naar een ander plein.

Ik loop mee in de sliert mensen die de heuvel aflopen door donkere straatjes, tot we in de verte muziek horen. We komen aan op een klein plein dat versierd is met slingers en vlaggen. In het midden van het plein staat een vuurkorf en eromheen dansen de mensen in een kring, onder begeleiding van traditionele live muziek. Natuurlijk proppen ook een aantal Erasmus studenten zich tussen de dansers, waaronder Sofina, Munazar en ik. Even later sta ik geconcentreerd pogingen te doen om het voetenwerk te volgen, terwijl we lachend proberen mee te zingen met de zich steeds herhalende muziek.

Munazar wordt opeens door iemand op de schouders getikt, een Erasmus student die hem verteld dat we terug moeten omdat de bussen ons komen oppikken. We wurmen ons tussen de mensen door en ik herken nog een aantal studenten die ik ook op de hoogte breng. In een kleine stoet gaan we terug de heuvel op tussen de huizen door. Tijdens de busrit terug komen er paniekerige appjes binnen in de algemene Erasmus groep. Een stel dronken studenten was niet op tijd bij de bussen en zijn achter gebleven. Iemand van ESN brengt ze in contact met een dorpsbewoner waar ze de nacht kunnen doorbrengen. Anderhalf uur later ben ik terug in Thessaloniki. Helemaal kapot en een unieke ervaring rijker.

Reacties

Reacties

hans v Hooft

Spannende verhalen Groetjes van opa en Truus

Tammiy

Goed verhaal Nouk!!! Ben benieuwd naar je volgende blog! Je hebt van die heerlijke humor XD

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!