Het welkom en het Carnaval van Kozani

Yassou en bedankt voor de super leuke reacties! Eh welkom bij mijn tweede blog poging. Ik loop ondertussen aardig achter met mijn verhaal, maar wil het graag enigszins chronologisch houden. We gaan terug naar begin februari en ik probeer een andere manier van vertellen. Laat maar weten wat jullie ervan vinden.

Ik ben een week te vroeg in Griekenland aangekomen, zodat ik tijd heb om mijn papieren te regelen. Dat is maar goed ook want het secretariaat is niet echt behulpzaam. Ik zal je de bureaucratische details besparen maar na een week heb ik dan eindelijk de papierwinkel geregeld en kan ik officieel studeren aan de AUTH.
Ondertussen heb ik kennis gemaakt met mijn flatgenoten. Inma uit Spanje, die hier nu anderhalf jaar zit en haar PHD probeert te halen (iets met vloeistoffen). Ik zie haar niet zoveel, ze maakt lange dagen in het laboratorium en werkt thuis nog door. Ze klaagt veel over haar werk en collega’s, maar is verder erg vriendelijk. Mijn andere flatgenoot is een jongen uit Italië, Elia, die (oude) talen bestudeerd waaronder Grieks. Super handig zou je denken maar het moderne Grieks is zo anders dat hij moeite heeft met het volgen van zijn lessen.

Ik heb mijn eerste kennismaking met de klas en ‘mentor’ op maandag 12 februari. Het is een gemixte groep van Scandinaviërs, Duitsers, Spanjaarden en Fransen. We hebben ook mensen van buiten Europa, zoals een tweetal uit Hongkong, een meisje uit Belarus, een jongen uit Japan en een meisje uit Tasmanië. Het welkom was ontzettend kort. Voor Noëlla uit Spanje is dit haar tweede semester in Griekenland en ze neemt ons mee naar haar favoriete koffieshop. Een geel geleurd gebouw op de hoek van een straatje met sinasappelbomen. (Drugs zijn trouwens verboden in Griekenland dus met koffieshop bedoel ik een plek waar je koffie kunt halen. Soms kan je er ook een broodje krijgen en staan er een paar tafeltjes. Er zijn ontiegelijk veel van dit soort koffieshops in Thessaloniki).

In Nederland ben ik gewend alles en overal met mijn pinpas te betalen. Dit is wat lastiger in Griekenland. In de koffieshop had ik te laat door dat ik niet met de pin kon betalen en ik had geen kleingeld bij me. Toch kreeg ik zonder aarzeling mijn cappuccino, de eigenaar zei dat ik maar moest betalen de volgende keer dat ik langskwam. Vervolgens zijn we met de groep naar de zee gelopen en hebben daar in de zon gezeten, in gezelschap van een zwerfhond, die na wat bedelen besloot het op te geven en een dutje te doen in het midden van onze kring.

Het leuke van Erasmus studenten is dat iedereen alleen is en graag contact wil maken. Om dit nog makkelijker te maken is het Erasmus Student Network (ESN) opgericht, door en voor internationale studenten. De organisatie in Thessaloniki is erg actief, ze verzorgen activiteiten binnen en buiten de stad. Zo zijn we zondag 18 februari met drie tourbussen afgereisd naar Kozani om daar Carnaval te vieren op zijn Grieks.

Het is koud, ik loop in men winterjas met handschoenen aan in de drukke parade. Als Erasmus groep lopen we tussen de versierde wagens en verklede mensen op toetertjes te blazen. Ik krijg een aantal rolletjes confetti in men handen gedrukt en doe samen met mijn klasgenoten wie ze het verst in het publiek kan gooien. Na de parade verzamelen we ons op het dorpsplein. Een grote groep mensen heeft zich om een vuurkorf verzameld en er wordt iets over een microfoon gezegd. Wij verstaan er natuurlijk geen klap van en gaan wat te eten halen. Mijn klasgenoten willen naar de cafés en disco’s maar de muziek staat pijnlijk hard en overal wordt gerookt dus ik verlaat de groep en ga terug naar het plein.

Ondertussen is het donker geworden, maar het plein is verlicht en er speelt een drumband, dus ik blijf staan kijken. De spelers in rood en wit zijn fanatiek en in de koude lucht kun je de hitte zien opstijgen. Wanneer hun optreden stopt klinkt er luid gejubel en applaus van de omstanders en een aantal mensen wil met de spelers op de foto. Ik raak aan de praat met Sofina uit Finland en Munazar uit India terwijl we toekijken hoe een stel kinderen alle confettislierten bij elkaar aan het sprokkelen is, om er vervolgens midden in te springen. We zien ook dat de Erasmus groep zich aan het verzamelen is want we vetrekken naar een ander plein.

Ik loop mee in de sliert mensen die de heuvel aflopen door donkere straatjes, tot we in de verte muziek horen. We komen aan op een klein plein dat versierd is met slingers en vlaggen. In het midden van het plein staat een vuurkorf en eromheen dansen de mensen in een kring, onder begeleiding van traditionele live muziek. Natuurlijk proppen ook een aantal Erasmus studenten zich tussen de dansers, waaronder Sofina, Munazar en ik. Even later sta ik geconcentreerd pogingen te doen om het voetenwerk te volgen, terwijl we lachend proberen mee te zingen met de zich steeds herhalende muziek.

Munazar wordt opeens door iemand op de schouders getikt, een Erasmus student die hem verteld dat we terug moeten omdat de bussen ons komen oppikken. We wurmen ons tussen de mensen door en ik herken nog een aantal studenten die ik ook op de hoogte breng. In een kleine stoet gaan we terug de heuvel op tussen de huizen door. Tijdens de busrit terug komen er paniekerige appjes binnen in de algemene Erasmus groep. Een stel dronken studenten was niet op tijd bij de bussen en zijn achter gebleven. Iemand van ESN brengt ze in contact met een dorpsbewoner waar ze de nacht kunnen doorbrengen. Anderhalf uur later ben ik terug in Thessaloniki. Helemaal kapot en een unieke ervaring rijker.

Mijn eerste indruk

JEMIG ok, eindelijk wat op papier gezet om te delen. Wat een (leuke!) rollercoaster, maar ik ben zo druk geweest (fysiek en mentaal) dat ik de motivatie niet meer had om iets op deze blog te plaatsen.
Er is zoveel te vertellen dat ik niet eens goed weet waar te beginnen. In een poging om het overzichtelijk te houden probeer ik eerst een algemeen beeld te schetsen.
Dus, hier lees je iets over mijn eerste indruk van Griekenland, het eten, de mensen en mijn school.

Na een prima vlucht ben ik opgepikt door mijn huisbaas, Dimitrios (een praatgrage vent in een harem broek). Het is een halfuur rijden naar het appartement en onderweg kijk ik mijn ogen uit. Ik ben voor het eerst in Griekenland en alles is anders. Langs de snelweg ligt ontzettend veel afval en ik zie een aantal zwerfhonden. Dimitrios verteld dat er veel zwerfhonden en katten in de stad zijn, maar veruit het merendeel is vriendelijk of schuw.

Wanneer we de stad inrijden lijkt de behuizing uit enkel appartementen te bestaan, met winkels op de begaande grond. De gebouwen zijn licht, zo’n beetje alle pastel kleuren komen voorbij. Overal zie je balkonnetjes met plantenbakken en wasgoed. Op de daken staan zonnepanelen en metalen tonnen die in de zomer voor gratis warm water zorgen.

De stoeptegels en het asfalt zijn glad gesleten en gebarsten, bij elk stoplicht wordt er getoeterd en oranje betekend gas geven. Scooters en motoren zoeven tussen de auto’s door, zelfs de politie doet mee met wie het hardst kan optrekken (politiemotoren zijn allemaal tweepersoons versies trouwens).

Mijn appartement staat direct naast de grote doorgaande weg van de stad, maar mijn kamer is op de vijfde verdieping en ik heb geen last van lawaai. Ik heb een enorm balkon en een gaaf uitzicht op de heuvels in het oosten. Met mijn jas open leun ik op de railing om naar het chaotische verkeer te kijken.

Het eten
Wanneer ik Dimitrios vertel dat we in Nederland rond 18:00uur dineren schiet hij in de lach. In Griekenland ga je pas rond 21:00uur dineren, en dat is dan nog aan de vroege kant. Ga je naar een restaurant voor 21:00uur dan ben je de enige.
Over het algemeen is uit eten gaan je goedkoopste (en vooral lekkerste) optie, de boodschappen zijn wel iets goedkoper, maar wil je Lays chips of B&J ijs dan betaal je meer als in Nederland.
Vreemd genoeg is er in deze toeristische stad geen KFC of McDonalds (meer) en er is welgeteld maar één Starbucks. Er zijn simpelweg teveel Griekse varianten die het beter doen bij de plaatselijke bevolking.

Het merendeel van de winkels is open van 9:00 tot 21:00, maar sommige (vooral eenmanszaakjes) gaan tussen 14:00 en 17:00 een paar uur dicht. Thessaloniki is een grote stad, dus er zijn overal kleine winkeltjes met eten en drinken die 24/7 open zijn.

De mensen
Zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Naar mijn idee zijn de Grieken trots op hun cultuur, maar op een positieve manier. Zo vinden ze het bijvoorbeeld geweldig als je hun taal probeert te spreken. Ik zei dankjewel in het Grieks in de supermarkt en meteen kreeg ik van de grijnzende kassajuffrouw een spoedcursus in hoe ik om één plastic tasje vraag haha. En dit soort scenario’s gebeuren vaker!

Afgelopen week was ik met een aantal Erasmus studenten uit eten en het Griekse stel aan de tafel naast ons vroeg of ze mochten aanschuiven. Ze hadden ons Engels horen spreken en ze wilde graag weten waar we vandaan kwamen en wat we studeerde enzo. Ontzettend spontaan en gezellig, zoiets zou in Nederland heel anders overkomen.

De school
Mijn woning is 10 minuten lopen van de campus, maar de Aristotle University bestaat uit verschillende gebouwen voor verschillende departementen dus, ehm, naar het Engineering gebouw is 10 minuten, maar naar het gebouw voor Philosophy ben je 20 minuten verder.

Mijn departement, Journalistiek, heeft het gebouw niet op de campus maar midden in het centrum. Oftewel zo’n 40 minuten lopen van mijn huis. Ik krijg dus wel de nodige beweging (en dat is maar goed ook met al dat lekkere eten!).

De schoolgebouwen zijn niet te vergelijken met wat ik gewend ben. De ramen zijn enkelglas. De vloer is vaak marmer en de traptreden hebben een U vorm door jarenlange slijtage. Er is veel graffiti, niet alleen aan de buitenkant maar ook IN de lokalen zelf.
De lokalen staan vol stoelen waar een klein tafeltje aan vastzit, of hebben rijen houten banken. De toiletten hebben meestal geen slot en geen wc papier, sommige hebben niet eens een wc bril. Het doet allemaal een beetje armoedig en verwaarloosd aan.

De lessen en leraren zijn wel te vergelijken. Er wordt gebruik gemaakt van whiteboards en powerpoints, de ene leraar mag je bij naam noemen en de ander wil graag dat je meneer zegt. Bij sommige lessen is aanwezigheid verplicht, bij andere niet. Er is geen kledingvoorschrift, je mag gewoon op teenslippers en een hemd naar school komen in de zomer (gelukkig maar).

Ok dit was al een aardige lap tekst volgens mij, ik laat het hier even bij.

In de volgende aflevering van ‘Waar Is Anouk’ vertel ik meer over de inhoud van de lessen, mijn klasgenoten, de ESN, de uitstapjes en de twee Vlaamse reuzen op het dak.

Chairetísmata!

BAM en toen was ik in Griekenland

Vijf maanden lang helemaal alleen in Thessaloniki... LET'S DO THIS!

Ik ga een poging doen om zoveel mogelijk magische ervaringen, vette avonturen en kekke ontdekkingen bij te houden en met iedereen die interesse heeft te delen.
Nieuwsgierig naar wat deze Erasmus studente allemaal uitspookt in het buitenland? Stalk me dan via de kaart, lees mijnverhalenen bekijk mijnfoto's. Wacht maar waar woon je nu? En wat studeer je ook alweer? Lees het hier :)

Laat ook een berichtje achter!

Meteen een mail ontvangen wanneer ik iets op men blog zet?
Meld je aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom en je ontvangt automatisch een mail met updates. (yay spam)

Welp, here we go!